Kościół rzymskokatolicki (i nie tylko) uczy, że człowiek ma niewidzialną duszę, która żyje po śmierci ciała. Twierdzi, że w chwili śmierci życie ulega tylko zmianie, a nie zniszczeniu. Głosi więc, że człowiek posiada duszę nieśmiertelną. Dogmat ten zakłada zatem istnienie życia pozagrobowego w niebie, czyśćcu lub piekle i daje podstawę dla kultu ,,wszystkich świętych”. Czy jest to nauka biblijna i jaką nadzieję daje Pismo Święte dla żywych i umarłych?
Od zarania dziejów ludzie zabijali zarówno dla osiągnięcia celów politycznych, ekonomicznych, ideologicznych, jak i w obronie własnych interesów. Kres wojnom nie położyły nawet tzw. kraje chrześcijańskie. Często je nawet wywoływały. Dziś zaś uczestniczą w tzw. misjach pokojowych. Mam więc pytanie: jak z biblijnego – a ściślej z ewangelicznego punktu widzenia – ustosunkować się do wojny, zabijania i służby wojskowej?
Czym właściwie jest? Kto i kiedy może być ochrzczony? Czy praktyka chrztu niemowląt zgodna jest z Biblią? Czy należy chrzcić przez polanie, czy też przez całkowite zanurzenie w wodzie? W czyim imieniu należy chrzcić? Czy według Biblii chrzest zmazuje i wyzwala od grzechu?
Czasami spotykam się z twierdzeniem, że Jezus nie jest Bogiem. Ale jak w takim razie wyjaśnić teksty z pism św. Jana, w których Jezus wielokrotnie został nazwany Bogiem (J 1.1,18), w tym raz nawet ,,Bogiem prawdziwym” (1 J 5.20)?
Jakie są różnice między Kościołem Adwentystów Dnia Siódmego a Zborami Bożymi ChDS dowiesz się z zestawienia tabelarycznego które pokazuje najważniejsze różnice w zakresie zasad wiary
Jak wiadomo, nauka o jednym Bogu w trzech osobach jest fundamentalną prawdą wielu Kościołów chrześcijańskich. Rzecznicy Trójcy zwykle powołują się na tekst z Ewangelii św. Mateusza: ,,Idźcie tedy i czyńcie uczniami wszystkie narody, chrzcząc je w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego”(Mt 28.19). Twierdzą, że jest on dowodem równości Ojca i Syna. Podobnie, jak określenia ,,pierwszy i ostatni” i ,,wszechmogący Bóg”, które użyte zostały w odniesieniu do Chrystusa, o którym napisano, że ma przyjść (Ap 1.8, por. Iz 44.6). Czy te i inne teksty biblijne, którymi usiłuje się bronić owej doktryny, faktycznie popierają dogmat Trójcy?
Interesują mnie biblijne święta. W związku z tym mam kilka pytań: jakie to święta i co wyrażają? Czy są one zbieżne z świętami, które obchodzi Kościół katolicki? I wreszcie, czy nadal obowiązują one chrześcijan?
Aby uzasadnić życie po życiu, realność siarczystego piekła dla jednych oraz miejsca wiecznej szczęśliwości dla drugich, większość chrześcijan odwołuje się również do przypowieści o bogaczu i Łazarzu (Łk 16.19-31), którą Chrystus skierował głównie do faryzeuszów (por. Łk 15.43). Czy jednak przypowieść ta rzeczywiście mówi o tym, że tuż po śmierci umarli udają się do piekła bądź raju?
Czym według Biblii jest śmierć? Czy istniała już przed upadkiem Adama i Ewy, czy też dopiero po ich wygnaniu z Edenu? Co mówi Stary Testament o śmierci i duszy? Czy rzeczywiście posiadamy duszę nieśmiertelną, jak uczy Kościół katolicki? A może jest tak, że z chwilą śmierci kończy się zupełnie nasze istnienie?
Wiele kościołów chrześcijańskich uważa, że Jezus Chrystus jest Bogiem. A jak jest naprawdę? Co mówi Biblia o Bogu i jak interpretować słowa, które głoszą, że Boga nikt nigdy nie widział (J 1.18; 1 J 4.12; 1 Tm 6. 16)?
Biblijna odpowiedź na to pytanie jest następująca: istnieje tylko jeden Bóg w absolutnym tego słowa znaczeniu. Mówi o tym zarówno słynne wyznanie Szema Israel, czyli ,,Słuchaj, Izraelu! Jahwe jest Bogiem naszym, Jahwe jedynie!” (Pwt 6.4), jak i wiele innych tekstów Biblii hebrajskiej, takich, jak chociażby:
„Jam jest Jahwe, Bóg twój, który cię wyprowadził z ziemi egipskiej, z domu niewoli. Nie będziesz miał innych bogów obok mnie” (Wj 20.2-3).
,,Niech wiedzą, że Ty jedynie, który masz imię Jahwe, Jesteś Najwyższym ponad całym światem” (Ps 83.19);
,,Ja jestem Jahwe i nie ma innego, oprócz mnie nie ma Boga” (Iz 45.5);
„Bo Ja, Jahwe jestem twoim Bogiem, od wyjścia z ziemi egipskiej, a Boga oprócz mnie nie powinieneś znać i poza mną nie ma zbawienia” (Oz 13.4).
Dlaczego Bóg przyzwala na zachodzenie kataklizmów w przyrodzie, które przysparzają cierpień, a nawet powodują śmierć, i to nie tylko ludzi bezbożnych, ale także wierzących, a nawet całkowicie niewinnych – niemowląt? Czy w świetle tych faktów nie stają się wątpliwe Jego miłosierdzie, wszechmoc, a nawet istnienie?
O zranieniach i przebaczeniu
Interesuje mnie biblijny punkt widzenia na przebaczenie. Czy jest ono w stanie uleczyć nasze zranienia, spowodowane przez innych? Czy zawsze powinniśmy przebaczać i usprawiedliwiać czyjeś złe postępowanie? Czy przebaczenie jest równoznaczne z zapomnieniem i zaufaniem?
Słowo herezja wywodzi się z języka greckiego (hairesis – wybór, zdanie, przekonanie) i już św. Paweł używał tego określenia w odniesieniu do fałszu, zgubnych nauk i odszczepieństwa (1 Kor 11.19; Ga 5.20;Tt 3.10, por. 2 P 2.1). Z czasem, kiedy pojęciem tym zaczął posługiwać się Kościół rzymskokatolicki, herezją zwykło się już nazywać wszelkie poglądy, także te poprawne w świetle Pisma Świętego, o ile odstępowały one od tradycji i dogmatów ogłoszonych przez sobory i papieży. Nasuwa się zatem pytanie: jakie poglądy – z biblijnego punktu widzenia – można uznać za heretyckie?
Polska to kraj podobno w 90 proc. katolicki, bo tyle Polaków otrzymało chrzest w Kościele i deklaruje przynależność do niego. Niestety, większość katolików ma mgliste pojęcie o Piśmie Św. – głównym fundamencie chrześcijańskiej wiary. Niewielu też zdaje sobie sprawę z tego, że najważniejsze dogmaty, wierzenia i zwyczaje katolickie niewiele mają wspólnego z tym najstarszym przekazem nauczania Jezusa i apostołów. Jaka jest tego przyczyna?
Główną przyczyną jest tu odwieczna strategia Kościoła, który tak naprawdę nigdy nie był zainteresowany upowszechnieniem Biblii i jeszcze dziś utrudnia jej zrozumienie. W jaki sposób? W ten chociażby, że wmawia swoim wiernym, iż Bóg powierzył objawienie wyłącznie im, biskupom, i jedynie oni posiadają zdolność i prawo interpretacji Pisma Św. A to znaczy, że jakkolwiek katolicy mogą dziś czytać Biblię, to i tak nie wolno im przyjąć tego, czego ona naucza, bo nie pozwala im się jej rozumieć zgodnie z jej rzeczywistym przesłaniem.
Skutek tego jest taki, że katolicy na ogół nie czytają Biblii i dlatego też nie wiedzą czego tak naprawdę ona uczy. Trudno się zresztą temu dziwić, no bo jak mają czytać Księgę o której słyszą, że jest niezrozumiała albo że wiążącą jest tradycja, a nie Biblia.
I właśnie na tym polega strategia Kościoła hierarchicznego. Hierarchom nie zależy bowiem, aby wierni badali Pisma (Dz 17.11). Dlaczego? Ponieważ to właśnie ta Księga demaskuje każde odstępstwo od wiary, która raz na zawsze została przekazana świętym (Judy 3). Pismo Św. jest przecież nie tylko pożyteczne do nauki – jak pisał Paweł – ale również do wykrywania błędów (2 Tm 3.16), czyli demaskowania wszelkiego odstępstwa od wiary, czego tak bardzo zawsze obawiali się hierarchowie. Oto ich rada, jakiej udzielili pap. Juliuszowi III przy wyborze go na tron w 1551 roku:
Ze wszystkich rad, jakie możemy udzielić Waszej Świątobliwości, uznaliśmy poniższą za najważniejszą: Musimy zwrócić baczną uwagę i z całej siły zapobiec, gdyż rozchodzi się o bardzo ważną rzecz. Czytanie Ewangelii powinno być, na ile to tylko możliwe, jak najmniej dozwolone… To trochę, które zwykle przy mszy jest czytane, powinno wystarczyć i nikomu nie powinno być dozwolone czytać więcej.
Tak długo, jak naród zadowala się małym, Twoim interesom będzie się powodzić, lecz z chwilą, gdy naród zapragnie czytać więcej, zaczną Twoje interesy cierpieć.
Pismo Św. jest tą książką, która bardziej niż jakakolwiek inna wywołuje przeciw nam opór i przypływ burzy, przez który my prawie zgubieni jesteśmy.
Zaprawdę, gdy kto naukę Biblii pilnie bada i porówna z tym, co się dzieje w naszych kościołach, znajdzie wkrótce sprzeczność i ujrzy, że nasza nauka częściej jest z nią w wielkiej sprzeczności.
A gdy naród to zrozumie, będzie nas bezustannie krytykować, aż wszystko wyjawi, a wtedy będziemy przedmiotem wszechświatowego szyderstwa i nienawiści.
Jest to przeto konieczne, aby Pismo Św. od oczu narodu zostało usunięte, jednakże z wielką ostrożnością, ażeby nie wywołać wrzawy (Jerozolimski tygodnik „The Truth”, „Prawda”, 3 XI 1911 r.).
Wszyscy wiemy, że jesteśmy śmiertelni i musimy umrzeć, ale na ogół unikamy tego tematu. Zwykle dopiero śmierć kogoś bliskiego lub Święto Zmarłych (1 i 2 listopada) staje się okazją do głębszej zadumy. Wtedy też najczęściej, przynajmniej niektórzy, pytają, co też Pismo Święte mówi o śmierci? Co dzieje się z człowiekiem, kiedy umiera? Co Biblia mówi o miejscu przebywania zmarłych? Czy mówi coś o czyśćcu i piekle? Czy jest jeszcze jakaś nadzieja dla tych, którzy umarli?
DWA DEKALOGI
Wielu ludzi nie wie o tym, że istnieją dwie wersje Dekalogu. Pierwsza wersja, zapisana jest w Piśmie Świętym, a druga – w katechizmie. Mamy nadzieję, że porównanie obu wersji nasunie Czytelnikowi przynajmniej kilka wniosków.
Dekalog biblijny
“Jam jest Jahwe, Bóg twój, który cię wyprowadził z ziemi egipskiej, z domu niewoli.
I
Nie będziesz miał innych bogów obok mnie.
II
Nie czyń sobie podobizny rzeźbionej czegokolwiek, co jest na niebie w górze i na ziemi w dole i tego, co jest w wodzie pod ziemią. Nie będziesz się im kłaniał i nie będziesz im służył, gdyż Ja, Jahwe, Bóg twój, jestem Bogiem zazdrosnym, który karze winę ojców na synach do trzeciego i czwartego pokolenia tych, którzy mnie nienawidzą, a okazuje łaskę do tysięcznego pokolenia tym, którzy mnie miłują i przestrzegają moich przykazań.
III
Nie nadużywaj imienia Jahwe, Boga twojego, gdyż Jahwe nie zostawi bez kary tego, który nadużywa imienia jego.
IV
Pamiętaj o dniu szabatu, aby go święcić. Sześć dni będziesz pracował i wykonywał wszelką swoją pracę, ale siódmego dnia jest szabat dla Jahwe, Boga twego: Nie będziesz wykonywał żadnej pracy ty, ani twój syn, ani twoja córka, ani twój sługa, ani twoja służebnica, ani twoje bydło, ani obcy przybysz, który mieszka w twoich bramach. Gdyż w sześciu dniach uczynił Jahwe niebo i ziemię, morze i wszystko, co w nich jest, a siódmego dnia odpoczął. Dlatego Jahwe pobłogosławił dzień szabatu i poświęcił go.
V
Czcij ojca swego i matkę swoją, aby długo trwały twoje dni w ziemi, którą Jahwe, Bóg twój, da tobie.
VI
Nie zabijaj.
VII
Nie cudzołóż.
VIII
Nie kradnij.
IX
Nie mów fałszywego świadectwa przeciw bliźniemu swemu.
X
Nie pożądaj domu bliźniego swego, nie pożądaj żony bliźniego swego ani jego sługi, ani jego służebnicy, ani jego wołu, ani jego osła, ani żadnej rzeczy, która należy do bliźniego twego”.
Dekalog katechizmowy
“Jam jest Pan Bóg twój…
I
Nie będziesz miał bogów cudzych przede mną.
II
Nie będziesz brał imienia Pana Boga twego nadaremno.
III
Pamiętaj, abyś dzień święty święcił.
IV
Czcij ojca swego i matkę swoją.
V
Nie zabijaj.
VI
Nie cudzołóż.
VII
Nie kradnij.
VIII
Nie mów fałszywego świadectwa przeciw bliźniemu swemu.
IX
Nie pożądaj żony bliźniego swego.
X
Ani żadnej rzeczy, która jego jest”.
—————————————————————-
Jak widać, powyższy zestaw pokazuje nam wyraźne różnice. Polegają one na tym, że drugie przykazanie, mówiące o bałwochwalstwie, zostało usunięte (nie ma go wersji katechizmowej); czwarte zaś, mówiące o święceniu szabatu (soboty) zostało zmienione na święcenie dnia „świętego”, czyli niedzieli. Aby zachować pełną liczbę dziesięciu przykazań, ostatnie przykazanie zostało podzielone na dwie części i wersji katechizmowej stanowi dwa przykazania: 9 i 10.
Kto i kiedy dokonał tych zmian?
Oto co na ten temat czytamy w Katolickim Katechizmie Ludowym Ks. Prof. Franciszka Spirago:
“Nie naruszając istoty przykazania, poczynił w nich Kościół następujące zmiany formalne. Drugie przykazanie, dotyczące czci obrazów, złączył z pierwszym, natomiast dziesiąte przykazanie Boże rozdzielił na dwa osobne przykazania (…) Nakaz święcenia sabatu (soboty) przemienia Kościół na nakaz święcenia niedzieli (t. 2, wyd. III, s. 66).