O nas

Wspólnota Mesjańska (Mesjańskie Zbory Boże) – to chrystiański (mesjański) związek wyznaniowy o charakterze ewangelikalnym i unitariańskim (antytrynitarnym), głoszący konieczność przestrzegania biblijnego Dekalogu, w tym przykazania o święceniu Szabatu, rozumianego jako dzień sobotni. Pismo Święte uważane jest za jedyny i ostateczny autorytet. Celem Wspólnoty jest dążenie do ideału wspólnoty mesjańskiej I wieku n.e., przy jednoczesnym zachowaniu autonomii lokalnych zborów (kongregacjonalizm).

UWAGA!

W związku z odwołaniem Bolesława Parmy i Emila Stekli w dniu 11.01.2020 r. w Łodzi przez Zgromadzenie Starszych z udziału w Kolegium Wykonawczym (na 5 osób wszyscy byli za), a także w związku z tym, że pozostawali oni w nieformalnym niezarejestrowanym zborze i nie dołączyli do jednego ze zborów Mesjańskich Zborów Bożych to zgodnie ze Statutem utracili oni członkostwo we Wspólnocie i nie są już członkami Mesjańskich Zborów Bożych. Ponadto Emil Stekla zachowywał postawę autorytarną i narzucał wyznawaną przez siebie zasadę wiary innym osobom choć uznawania tej zasady nie wymagały Zasady Wiary Wspólnoty. Bolesław Parma natomiast wbrew głoszonym przez siebie hasłom o autonomii zboru i jednostki naruszał je i opowiadał się za autorytaryzmem Emila Stekli. Takie postępowanie jest nie do przyjęcia przez osoby pełniące odpowiedzialne funkcje. Informujemy więc, że Emil Stekla i Bolesław Parma nie tylko zostali odwołani z pełnionej służby ale także utracili członkostwo we Wspólnocie i nie reprezentują już Mesjańskich Zborów Bożych chociaż pod taką nazwą występują. Informacje te podajemy również z tego powodu, że prowadzą oni działalność której nasza Wspólnota nie podziela i która spotyka się z dezaprobatą wielu naszych współwyznawców i przyjaciół.

Nauka

Przekonania Wspólnoty Mesjańskiej, oparte są wyłącznie na Biblii, uznawanej za natchniony zbiór składający się z ksiąg Pism Hebrajskich (tzw. Starego Testamentu) oraz ksiąg Pism Mesjańskich (tzw. Nowego Testamentu). Mesjanie uznają Jeszuę Pomazańca jako człowieka który jest Synem Bożym, pierworodnym pośród braci oraz jedynym pośrednikiem pomiędzy Bogiem Jahwe a ludźmi. Działalność Tchnienia Świętego uwidacznia się w społeczności zbawionych poprzez owoce i dary natchnione. Zbawienie uznawane jest za dar łaski Bożej, przyjmowany przez wiarę. Ważny element doktryny Wspólnoty Mesjańskiej stanowi nauka o nowonarodzeniu, które dokonuje się w życiu wierzącego i skruszonego grzesznika w odpowiedzi na jego szczerą modlitwę i osobiste przyjęcie Jeszuy Mesjasza jako Pana i Zbawiciela. Tylko osoby nawrócone i świadome swojej decyzji mogą przyjąć zanurzenie. Każdy nowo narodzony chrystianin otrzymuje zadatek Tchnienia Świętego, jako „rękojmię zbawienia i dziedzictwa”. Wspólnota Mesjańska wierzy, że w skład powszechnej Wspólnoty Bożej wchodzą wszyscy narodzeni z wody i z Tchnienia chrystianie wyznający biblijną naukę, niezależnie od ich przynależności konfesyjnej. Za jedyną głowę Wspólnoty Mesjańskiej uważa się Jeszuę Mesjasza. Uznaje się ponadto zasadę powszechnego kapłaństwa wierzących, równości wszystkich przed Bogiem oraz niezależności i autonomii lokalnych zborów, przy równoczesnej współpracy między nimi, celem wzajemnego budowania się oraz umacniania w wierze i służbie. Mesjanie odrzucają pogląd, że tzw. dusza ludzka jest nieśmiertelna (kondycjonalizm), gdyż hebr. nefesz a gr. psyche znaczy po polsku “osoba żyjąca, istota” a ta przecież umiera (zarówno ciało jak i psychika).

Wspólnota Mesjańska podkreśla w swej nauce i praktyce ważność zachowywania literalnej, biblijnej wersji dziesięciu przykazań Bożych, jako wyrazu posłuszeństwa woli Bożej. Dekalog uznawany jest jako niezmienne w czasie i nadal obowiązujące Boże prawo moralne. Mesjanie przestrzegają sobotę jako dzień święty. Określany jest on w księgach Pism Hebrajskich jako „dzień Pański” oraz „siódmy dzień tygodnia” (zgodnie z biblijną rachubą). Okres ten, poświęcany jest w sposób szczególny na uwielbienie Boga i odpoczynek od zajęć całego tygodnia. W dniu tym odprawiane są zgromadzenia, na które składa się studium Biblii, kazania, pieśni, modlitwy itp. Mesjanie uważają także za stosowne przestrzeganie “diety biblijnej”, mającej związek z biblijnym prawem czystości pokarmów – wyklucza ona m.in. spożywanie krwi oraz zwierząt określanych przez Biblię jako nieczyste (m.in. wieprzowiny).

Praktykuje się dwa ustanowienia (obrzędy):

zanurzenie nawróconych osób w wieku świadomym (tzw. chrzest),
Wieczerzę Pańską pod postaciami chleba i wina, której towarzyszy wzajemne umywanie nóg, obchodzoną raz w roku w dniu 14 Nisan

Wspólnota Mesjańska podkreśla znaczenie prowadzenia uświęconego i pobożnego życia w zakresie osobistym, rodzinnym, zborowym oraz społecznym. Mesjanie nie używają tytoniu, alkoholu oraz narkotyków. Praktykują modlitwę, post oraz rozważanie Słowa Bożego. Kładą nacisk na konieczność stałej łączności z Bogiem i codzienne jej odnawianie. Powstrzymują się także od służby wojskowej. Uważają, że każdy chrystianin zobowiązany jest do wspierania dzieła ewangelizacji więc każdy powinien być czynnie zaangażowany w służbę głoszenia dobrej nowiny o Królestwie Bożym. Chrystianie chcą dotrzeć do każdego miasta w Polsce i zakładać tam nowe zbory. W tym celu zakładają najpierw Punkty Misyjne które później przekształcają się w zbory.

Eschatologia wyznania zakłada widzialne i powszechne powtórne przyjście Chrystusa oraz zmartwychwstanie wszystkich ludzi: sprawiedliwych do żywota wiecznego, a niesprawiedliwych na wieczne zatracenie (unicestwienie). Nagrodą dla zbawionych będzie życie wieczne na nowej ziemi.

Wspólnota Mesjańska łączy się duchowo ze wszystkimi społecznościami chrystiańskimi, które wyznają wiarę w jedynego Boga, przestrzegają dziesięciu przykazań i diety biblijnej, współpracując z nimi i jednocząc się w składaniu świadectwa o swej wierze.

Działalność

Wspólnota Mesjańska spotyka się na zgromadzeniach w dniu sobotnim, aby studiować Pismo Święte bez pomocy jakichkolwiek publikacji, modlić się wspólnie, śpiewać pieśni, słuchać kazań i wykładów.

Zbory i Punkty Misyjne

Dane teleadresowe w zakładce KONTAKT.

Nasz stosunek do innych

oparty jest na następujących przykazaniach:

„Wszystko, co byście chcieli, aby wam ludzie czynili, to i wy im czyńcie; takie jest bowiem Prawo i Prorocy” (Mt 7.12);

„Będziesz miłował bliźniego swego jak siebie samego” (Mt 22.39, por. 1 J 4.20);

„Póki czas mamy, dobrze czyńmy wszystkim, a najbardziej domownikom wiary” (Gal 6.10);

„Zanoście błagania, modlitwy, prośby, dziękczynienia za wszystkich ludzi, za królów i za wszystkich przełożonych, abyśmy ciche i spokojne życie wiedli we wszelkiej pobożności i uczciwości”(1Tm 2.1-2).

Jako Społeczność ewangeliczna przekonani jesteśmy, że szczególnym zadaniem wierzących jest ewangelizacja oraz głoszenie innym całej woli Bożej (por. Ez 3.18; Dz 20.26-27). Bóg „chce [bowiem], aby wszyscy ludzie byli zbawieni i doszli do poznania prawdy”(1 Tm 2.4). W tym też celu przyszedł Jeszua Mesjasz. Oto co powiedział: „Ja się narodziłem i na to przyszedłem na świat, aby dać świadectwo prawdzie; każdy, kto z prawdy jest, słucha głosu mego” (J 18.37, por. J 17.17; Mt 22.16).

Według Ewangelii mamy więc postępować podobnie, czyli nauczać tylko tego, czego nauczał sam Mesjasz (Mt 28.19-20). Sługa nie jest bowiem większy od Pana swego (Mt 10.24-25).