Wiele przekładów biblijnych odnosi te tytuły do Mesjasza i na to powołują się zwolennicy Trójcy i modalizmu twierdząc, że Jezus jest nazwany po pierwsze Bogiem Potężnym a po drugie Ojcem Odwiecznym. Czy jednak jest tak w rzeczywistości? Jeżeli tak to zaprzeczałoby to dogmatowi Trójcy który mówi, że Ojciec nie jest Synem a Syn nie jest Ojcem, a więc w ramach Trójcy jest rozróżnienie poszczególnych osób. Tu natomiast by się okazywało, że Jezus jest Ojcem Odwiecznym, a przecież wiemy, że nie powinniśmy nikogo tytułować ojcem bo „jeden jest Ojciec wasz, Ten w niebie” (Mt. 23,7-9). Powiedział to sam Jezus, czyli nie odnosił on tego tytułu z Izajasza do samego siebie. Kolejne pytanie które się nasuwa, to jak mogli by rozumieć ten fragment Żydzi którzy wierzą w Boga jednoosobowego?
Wg innych tłumaczeń np. tłumaczenia żydowskiego “Tora Pardes Lauder” fragment brzmi tak: “Bo [Achaz] zrodził dziecko dla nas – syn został nam dany – na jego barkach [spocznie] władza od [Boga] i otoczy go sława dana przez Cudownego Doradcę, Boga Potężnego, Wiecznego Ojca, Władcę Pokoju” (Kraków 2003, tom II, s. 468). W pierwszej kolejności proroctwo to dotyczyło dziecka Achaza, a dopiero w drugiej kolejności Mesjasza. W tym tłumaczeniu to nie Mesjasz jest nazwany tymi tytułami ale sam Bóg Jahwe. Mesjasz jest tym który otrzyma władzę od Boga Potężnego i Ojca Odwiecznego.
Natomiast w Septuagincie w ogóle nie ma tych tytułów wymienionych i Mesjasz jest tam tylko nazwany “wysłannik wielkiego planu”: „Dziecię nam się urodziło, syn, i zostało nam dane. Na jego barkach spoczęła władza. Otrzyma ono imię Wysłannik Wielkiego Planu. Ja bowiem wyślę pokój dla rządców, pokój i uleczenie przez niego” (Warszawa 2013, Prymasowska Seria Biblijna, Septuaginta, ks. Remigiusz Popowski). Septuagintą posługiwał się w I wieku Jezus, apostołowie i pierwsi chrystianie. Było to tłumaczenie Pism Hebrajskich na język grecki dokonane w III w. przed Chr. Większość cytatów w Pismach Mesjańskich (tzw. Nowy Testament) z Pism Hebrajskich (tzw. Stary Testament) to cytaty z Septuaginty. Natomiast obecne przekłady biblijne są oparte o manuskrypty hebrajskie pochodzące z XI wieku zwane kodeksem leningradzkim zawierającym tekst masorecki. Septuaginta jest więc o 1300 lat wcześniejsza i ona nigdzie nie nazywa przyszłego Mesjasza tytułami takimi jak Bóg lub Ojciec.
Jeżeli więc fragment jest niejednoznaczny i różne przekłady różnie go oddają to trudno na nim budować doktrynę. Pierwotnie ten fragment był skierowany do króla Achaza i mówił o jego synu a dopiero w II kolejności do Mesjasza. Czy syn króla Achaza był więc Ojcem Odwiecznym i Bogiem Mocnym? Już od 7 rozdz. Bóg przez Izajasza kieruje poselstwo do króla Achaza. Najpierw w Iz. 7,3 w pierwszym poselstwie Bóg uspokaja Achaza mówiąc aby się nie bał wrogów z Aramu i Efraima. W drugim poselstwie w Iz. 7,10 Bóg zapowiada Achazowi znak, że jego młoda żona pocznie syna a on ma go nazwać Immanuel (co znaczy “Bóg z nami”). To drugie poselstwo miało jednak oprócz historycznego także prorocze wypełnienie w Mesjaszu i jest przywołane w Mt. 1,23. W Iz. 9,5 jest kontynuacja poselstwa dotyczącego dziecka króla Achaza ale tam jest już w czasie teraźniejszym napisane, że to dziecko się już urodziło. Także ta zapowiedź oprócz historycznego wypełnienia miała wypełnienie prorocze w Mesjaszu. Jeśli jednak Mesjasz miałby być nazwany Bogiem Mocnym i Ojcem Odwiecznym to ciekawe jest to, że tego nie przywołuje żaden autor Pism Mesjańskich a mamy tam przecież dziesiątki cytatów z Pism Hebrajskich. Jedynie Łukasz nawiązuje do obietnicy “tronu Dawida” dla Mesjasza z Iz. 9,6 ale pisze, że anioł przekazał Marii, że Mesjasz będzie nazwany Synem Najwyższego – Łk. 1,32 a nie innymi tytułami.
Widzimy więc, że tekst masorecki jest tłumaczony na dwa sposoby – inaczej przez wyznawców Trójcy lub modalizmu a inaczej przez Żydów. Natomiast Septuaginta w ogóle nie mówi o Ojcu Odwiecznym i Bogu Mocnym a tylko o wysłanniku wielkiego planu. Ponieważ tekst Septuaginty jest o 1300 lat wcześniejszy od tekstu masoreckiego (kodeks leningradzki pochodzi z 1008 r.) to należałoby przyjąć wersję Septuaginty którą też cytowali wysłannicy (apostołowie).
Rafał Kowalewski